inburgeren..

Inmiddels ben ik al aardig ingeburgerd hier. Nog steeds kan ik nog niet honderd procent mijn weg vinden in het centrum van Takoradi, je hebt namelijk een “inside market”, welke rond is en echt een doolhof is. En nog steeds zien veel dingen er precies hetzelfde uit, maar ik raak er al meer aan gewend. Heb ook al wat meer door hoe het werkt met de taxi’s, hoeveel ik ze moet betalen (is trouwens echt ontzettend weinig; van hier naar het centrum is het 2000 cedes, omgerekend 20 eurocent, en van hier naar het project is het in totaal dus 4500 cedes, dus maar 45 cent!) en weet de taxistations al iets beter te vinden.

Ben nu al best vaak naar het project geweest met de straatkinderen, en het is echt geweldig. Vandaag hebben we veel gezongen, en daarna heb ik allemaal ghanese spelletjes aangeleerd gekregen. Ik merk nu echt dat het ijs gebroken is tussen de kinderen en mij en dat ze ook nu heel makkelijk naar mij toe zijn. Het leuke is ook dat ik ook de namen aan het leren ben, met de gezichten en karakters erbij. Wie zegt dat donkere kinderen allemaal op elkaar lijken?! Totaal niet! Echt geweldig om te zien dat er ook de ontzettende grappemakers bij zitten, de stoere jongens en de klierige kinderen..

Het is wel echt een aparte ervaring ik hier als blanke echt als speciaal word gezien. Overal waar ik ben geweest is dat nooit zo geweest, maar hier wil iedereen even met me praten, zich voorstellen (echt, kinderen, maar zelfs bovenal volwassenen!) en overal zwaaien de kinderen naar me, of ik nu in een taxi zit of over straat loop.

Alotty, de jongen die werkt in het dagcentrum, heeft me nu twee keer opgehaald om met hem met de taxi naar het project te gaan. Hij is een goede gids, vandaag had hij zelfs een map voor me getekend met de route ongeveer, zodat ik weet hoe ik bij het project moet komen. Ook heb ik ontzettend veel mensen ontmoet in het centrum, dat we even langs die gingen, en dan weer langs iemand anders, om even te begroeten of ergens wat te drinken.

Gisteren was het trouwens erg bijzonder, de nacht ervoor had het ontzettend geregend, gestormd en gingen we naar het project. Nu waren er maar een paar kinderen, omdat de rest allemaal buiten met het water aan het spelen was of hun ouders aan het helpen waren. Ook deed de elektriciteit het niet, waarschijnlijk vanwege de storm, dus konden we ook geen dans instuderen. Daarom hadden Dorothy en Alotty het idee om mij rond te leiden door het dorpje. Dat was echt geweldig, want overal gingen kinderen ons volgen en uiteindelijk liepen we in een naburig dorpje met een hele zwerm kinderen die allemaal aan het zingen waren, om ons heen die dan allemaal omstebeurt je hand willen vasthouden of op de foto wilden.

Gisteravond heb ik gelukkig met Robert kunnen bellen voor de eerste keer, en dat had ik ook wel nodig.. Ik merk dat het goed vol te houden is hier als ik bezig blijf, maar zodra ik niets ga doen ga ik nadenken over hoe veel ik hem mis en hoe veel ik verlang naar een lekkere luxe douche, een lekker luxe bed, een goede internetverbinding, de koffie (!!) etc..

Ik besef me wel dat het goed is dat ik hier ben, omdat ik gewoon een stukje van een heel andere wereld zie. Wel bid ik er voor of het misschien toch een goed plan is om Robert te laten komen voor 1 of 2 weken, zodat hij ook weet wat ik hier doormaak, maar dat is afwachten of dat ook Gods plan is.

Soms voel ik me een beetje bezwaard als ik hier ben en Lucy constant mijn eten weer opdient, dan weer mijn vuile was doet, constant hard aan het werk is en ga zo maar door, maar dat heb ik ook verteld tegen Sammy en Lucy en zei zeiden wel erg duidelijk dat ze mij niet speciaal zo goed behandelen omdat ik nou eenmaal zo speciaal ben, of omdat ik blank ben, maar dat ze het doen om Jezus te dienen. Omdat Jezus in mij woont, dienen ze eigenlijk Jezus door mij. Dat is heel bijzonder, en dat maakt het ook duidelijk naar mij toe waarom Lucy zonder enig zelfmedelijden, zonder enig klagen of zuchten haar harde werk doet, en dat ze er zelfs veel vreugde in vindt, gewoon puur omdat ze het doet uit liefde voor God. Nou, daar kan ik en een hoop anderen veel van leren..

Ik dank God dat ik tot nu toe nog helemaal geen echt nare ervaringen heb gehad, geen nare of gevaarlijke situaties en dat zelfs het eten gewoon echt heel erg lekker is.
De gezondheid van Sammy gaat ook weer beter, dat is geweldig, maar nog steeds is er daar nog wel gebed voor nodig.
Andere gebedspunten zijn:
Of het Gods wil is dat Robert naar Ghana komt voor 1 of 2 weken, en als het Gods wil is, dat Hij zal voorzien in alles wat daarvoor nodig is.
Dat ik niet ziek word (heb vandaag bij iemand anders bijvoorbeeld wat gedronken, waarvan ik niet weet van wat voor water het is gemaakt.. dom dom) en dat ik niet te veel gefocust zal zijn op hoe lang het nog duurt voordat ik naar huis ga maar dat ik hier elk moment te volste geniet.

Ik merk wel echt dat God hier constant met me mee gaat , ik voel Zijn nabijheid heel erg veel. Ben God zo ontzettend dankbaar voor alles wat Hij voor mij heeft gedaan, maar ook echt wat Hij op dit moment voor mij doet. God blijft gewoon altijd trouw, Hij laat nooit alleen!